Zeezwaluw Suffertjes in 2024
Momenteel staat de Zeezwaluw zoals bekend, op de kant in jachthaven Noordergat te Lauwersoog. Wij wonen dus “op niveau” gedurende de winter van 2023-2024. Pas in het (hopelijk) vroege voorjaar kunnen we weer verder met het onderwaterschip. Gedurende de winter is het drogen van de romp (zonder onze hulp) gewoon doorgegaan. Zodra de buitentemperatuur stijgt en de luchtvochtigheid daalt, kunnen we pas met de opbouw van alle 13
verflagen beginnen. En hier en daar wat andere kleine klusjes die op dat moment nog op de “to-do-list” staan.
Wanneer de Zeezwaluw weer gereed is om te water te gaan is op dit moment nog onduidelijk. Daardoor weten we nog niet wanneer en hoe de zomer er voor ons uit zal gaan zien. Dit jaar hopen we echt weer een stuk(je) te kunnen gaan zeilen want dat beginnen we toch wel een beetje te missen.
Zoals alle voorgaande jaren schrijven we ook dit jaar onze belevenissen op in “Het laatste Nieuws” onder de tab Zeezwaluw Suffertjes en wordt gaande het jaar voor jullie ook duidelijk hoe de Zeezwaluw vlag er voor staat. We houden jullie op de hoogte!
Net als alle voorgaande jaren, staan hieronder de PDF bestanden van de gepubliceerde Zeezwaluw Suffertje uit 2024. Weer makkelijk te downloaden en offline te lezen.
Verzamelde werken uit 2024
Wel hebben we ervaren wat keiharde wind en stormen in het hoge noorden betekenen. Ondanks dat we met de boeg in de heersende wind 
en achter de loods (Z) staan en bij de kont (O) beschermd worden door een bos, voelen we harde wind wel degelijk.
Bij beide stormen Pia en Henk zijn we ’s nachts een paar uur wakker geweest omdat we niet konden slapen door de herrie buiten. Een pot thee deed wonderen.
Nu konden de “koffers op wieltjes” opgegraven worden en inpakken voor 3 dagen vakantie en een feestje, geweldig. Overigens was het voor de koffers de 2de keer dat ze Texel aandeden, want vanuit Curaçao mochten ze al een keer mee met de Zouterikjes. Vervolgens ging de reis met OV-kaart en “senioren” korting, met 4 bussen van Lauwersoog naar Den Helder-ferry port. Een vaartochtje naar Texel en dan als laatste de belbus “Texelhopper” naar de Cocksdorp. De hele reis nam slechts 4 uur in beslag omdat alle bussen/pont/belbus keurig op elkaar aansloten. Bijna voor de deur van onze B&B stapten we uit.
Op zondag reisden we weer net zo snel terug naar Lauwersoog om na te genieten van ons uitje.
Vervolgens was het al bijna Kerst en moest de Zeezwaluw nog in Kerstsfeer gebracht worden. De zak met ballen en lichtjes opgegraven en als eerste alle 3 lichtsnoeren langs de boekenplanken gedrapeerd. Een snoer met kerstballen in een waterkaraf gaf een leuk sfeervol effect net als de nep kaarsen (LED op baterijen). De ballen zijn in de zak gebleven alleen 2 gouden ster-ornamenten zijn opgehangen. Deze lieten veel gouden “stofjes” los en het tapijt en kussens zaten eronder. De ornamenten kregen al snel een “functie elders”.
Nagerecht; Tiramisu, Afsluiter; Irish coffee met bonbons
gemaakt. De eerste vaartocht wordt richting werf. Ons Zeezwaluwtje heeft een broodnodige schoonmaakbeurt nodig en daarna een paar lagen nieuwe antifouling.
maar aan het eind begrijpen jullie alles. Het begon allemaal met de ontmoeting van Marten, een medezeiler die zijn zeilboot Laska voor de winter op de kant in Lauwersoog heeft staan.
28 november was voor ieder een geschikt moment. We hadden alle spullen gereed gezet, Riens zou mee voor een “rondje shoppen” in Groningen terwijl Ineke in die tijd even met de bus naar de supermarkt op en neer zou gaan. Mooi geregeld dachten we. Maar nix bleek minder waar, Marten had de 28ste een hele dag gepland samen met ons. ‘s ochtends een rondje Groningen, lunchen in Middelstum en dan ’s middags een bezoek aan de Hippolytuskerk met het bijzondere carillon in Middelstum. Daar hadden we beiden natuurlijk wel oren naar!
Nog verder omhoog via steeds smaller wordende trappen (geen sinecure voor 2 zeeschuimers) tot een ruimte waar de 4 uurwerken (elke zijde van de toren 1) zijn. Eén van de luikjes die open kunnen is voor de gigantisch lange vlaggenstok met vlag. 
Met een speciaal systeem wordt op feest- en bijzondere dagen de vlag naar buiten gestoken. Pas is de oude (zware) houten vlaggenstok vervangen door een lichtere aluminium versie. Het geheel ziet er nu piekfijn uit!
Hier bespeelt de beiaardier het handklavier voor speciale concerten, terwijl de toeschouwers in de kerk zitten te luisteren. De beiaard is ingericht met een zogenaamd “broeksysteem”. Dit is een eenvoudig draden stelsel tussen de toets en de klepel. Daar is dus die klepel uit dit verhaal! Zie tekening ter verduidelijking.
Niet alleen wij vonden dit indrukwekkend, ook hele kolonies vliegen hadden deze ruimte als winterwoonplaats gekozen. Ze zaten zelfs op de bollen van het handklavier.
geleerd over klokken, klepels, carillons, commissies en oude kerkgebouwen. Nog even alle (zware) inkopen via de lijnenlift aanboord hijsen en wij onszelf via de ladder. De laatste trap voor van vandaag!
Zeezwaluw zeiden. “aan boord wonen en zeilend reizen met de Zeezwaluw tot één van ons het niet meer leuk vindt”, dat was ons motto in 2002. Is dat motto dan veranderd omdat we sinds november 2020 met de Zeezwaluw in de Oosterhaven in Groningen liggen afgemeerd … Nee dus! Omstandigheden kunnen zomaar veranderen zoals wij en iedereen wereldwijd heeft gemerkt. En .. we zijn zeer zeker nog niet uitgezeild!
de Pacific Ocean. Deze beslissing had alles te maken met 365 dagen per jaar temperaturen van 28-35+°C ondergaan. Als we verder westwaarts zouden gaan, worden de temperaturen en de vochtigheidsgraad alleen maar hoger. Allebei vonden we het waar we nu waren al te heet en te vochtig om normale lichamelijke activiteiten te kunnen ontwikkelen zoals we dat graag zouden willen. Verder westwaarts is het zo heet en vochtig dat een medezeiler die in Panama over-hurricanede het heel plastisch verwoordde: “om 9 uur in de ochtend glibber je al uit je onderbroek, zelfs als je nix doet”. Het houden van een siësta op het heetst van de dag, werkt voor ons niet. Dus dubden we wat we dan wél wilden. Naar het Noorden naar de USA wilden we ook niet, dat was klontje klaar!
Atlantische eilanden doorbrachten, werden we beiden direct helemaal vrolijk. O, dan kunnen we dit en dat doen of daar en daar heen. Voor ons voelde dat niet aan als “teruggaan, maar gewoon herziening van onze plannen”.
Alle ingrediënten samen, tipte de weegschaal voor ons klimatologisch en budgettair in het voordeel van Europa.
Schepen uit alle andere landen werd de toegang geweigerd. Je mocht altijd vertrekken, als je je maar even meldde. Eenmaal vertrokken mocht je niet terugkeren! Dus het was letterlijk “bezint eer ge begint”. Wij lagen prima in Le Marin, veilig aan de steiger van de werf met water en stroom. We konden onze trip daar voorbereiden in de hoop dat er ergens halverwege mei (onze peildatum voor vertrek) hoop zou gloren op opening van de Azoren eilanden. Op 10 mei hoorden we via de Corona tam-tam dat er vanaf 15 mei mogelijk versoepelingen op de Azoren zouden komen.
Oostzee te gaan. Gezien de sombere Covid-19 berichten hebben we onze plannen aangepast. De mogelijkheid dat landen opnieuw hun grenzen zouden sluiten en het internationaal vliegverkeer of reizen per trein weer stil kwam te liggen, sprak ons niet zo aan. We wilden namelijk niet weer ergens maanden vast zitten zoals in Martinique. Daarnaast speelt mee dat het risico op besmetting en daardoor medische zorg nodig hebben in Portugal dan reëel zou kunnen zijn. De geruchten dat verzekeringen negen naar het niet vergoeden van Covid-19 gerelateerde zorg in het buitenland in een eventuele volgende besmettingsronde, vonden we een hoofdpijn punt. Of deze geruchten wel of niet fake nieuws waren, weten we niet, maar er op gokken en verliezen is wel erg zuur.
naar Groningen waren rustig. Het binnenlopen van deze bekende maar bijna lege marina in de laatste dagen van oktober, is niet echt gezellig. Het is namelijk het einde van het zeilseizoen met als toetje een pandemie met veel Covid-19 restricties. Eigenlijk was het gevoel hetzelfde als bij het aanlopen van een bekende lege haven in het buitenland, alleen sprak nu iedereen Nederlands en hadden we geen groetvlag wapperen. Die eerste paar dagen kregen we bezoek van 2 stel dierbare zeilvrienden die we jaren niet hadden gezien, het toasten en bijpraten in de zonnige kuip, voelde voor ons eigenlijk als “thuiskomen”. Het was een warm welkom en een feestje voor ons.
Gronings spreken aardden we vrij snel ondanks de vreemde situatie door de pandemie en dreiging van besmettingen. De mondkapjes dragen we al 1 jaar dus dat is voor ons heel gewoon. Maar na 1 maand sluiten ook in Groningen de essentiële winkels weer. Gelukkig hebben we in die korte tijd nog de spullen kunnen bemachtigen die we broodnodig hadden om de winter door te komen. Zelfs een nieuwe laptop om de communicatie opgang te houden. Kerst en Oud en Nieuw vierden we samen en hebben daarvan genoten. Dan volgt al snel de instelling van de avondklok die tot eind april duurt, terwijl de bezoekregeling slechts 1 bezoeker per dag toelaat. Zelfs de sociale contacten in de haven vol met live aboards gaan niet verder dan een kort praatje op de winderige steiger in de ijzige kou. Dat zijn we helemaal niet gewend tijdens overwinteringen en ervaren we als vreemd. Je leeft op je eigen drijvende eilandje en toch vermaken we ons goed.
bij de gewone man. In vergelijking met alle buitenlanden die we bezochten is Nederland een land geworden dat ver voorloopt op het gebied van digitalisering, snelle Wi-Fi en internet verbindingen en moderne elektrische en elektronische snufjes zoals contactloze betalingen via telefoon of smartwatch. Het lijkt of geld, je weet wel die munten en bankpapiertjes, niet meer bestaat. We vonden dat we aardig op de hoogte gebleven waren met dit soort ontwikkelingen maar het blijkt dat we flink op het gas moeten om van de laatste Nederlandse snufjes kennis te nemen.
van de stad ligt. We voelen ons er thuis. Maar door de corona restricties voelen we ons er eigenlijk net zo thuis als in elke vriendelijke buitenlandse haven. We hebben immers ons drijvende huis bij ons. Buiten de bezoekjes van lieve vrienden en familie zijn we redelijk op ons zelf. Hoe we over de rest van Nederland denken en hoe we het vinden om terug te zijn, moet wachten op antwoord tot de situatie normaliseert en de dreiging van de Covid-19 afneemt door de vaccinaties die volop bezig zijn. We zijn de stad Groningen namelijk nog niet uit geweest en hebben weinig bezoek gehad in de afgelopen 5 maanden.
door niet naar Portugal te gaan maar naar Nederland. Ondanks dat het niet onze eerste keus was na de Atlantische Oversteek om naar ons kikkerlandje af te reizen en niet naar een iets warmer klimaat zoals Zuid Portugal. Door de Corona pandemie en het koude klimaat zijn we amper toegekomen aan de klussen die we in gedachten hadden. De zomer staat nu gelukkig voor de deur en we gaan uit van normalisering van het dagelijkse Zeezwaluw leven.
Welkom aan boord SY Zeezwaluw 